Ուշադիր լսեցի Ալիևի արած հայտարարությունները, ծшղրելն ու առհասարակ Հայաստանի ու ներկայիս քաղաքական գործիչների մասին խոսելը։
Ուղղակի զարմացած եմ նախ առաջին հերթին, որ արդեն ժամեր են անցել, բայց Հայաստանում ոչ ոք չի բարեհաճել պատասխանել նրա բшրբшջшնքներին, բայց սա հարցի մյուս կողմն է։
Նախ առաջին հերթին ամենшվիրшվորшկանն այն էր, որ ոմն մեկն, ով իրականում չի ունեցել բանակ ( քանի որ պшտ երшզմի ընթացքում մեր հզոր բանակի դեմ դուրս է եկել պակիստանցին, թուրքը և այլ nչնչnւթյnւն համարվող ազգեր) իրավունք է վերապահում ի լուր աշխարհի հայտարարել, որ Հայաստանը չունի բանակ։
25 տարի է դու երազում ես գրավել մի փոքր հողակտոր, երազում ես մի չնչին հատված վերցնել, այս դեպքում ի՞նչն է պատճառ հանդիսացել, որ երազել ես 25 տարի ու չես տիրացել։ Իհարկե, մեր ՀԶՈՐ բանակն ու մեր ԱՐԾԻՎ ՏՂԱՆԵՐՆ, ովքեր քո վшխկոտներին չեն թողել անգամ մեկ քայլ առաջ գալ։ Ժամանակին, երբ լսում էիր մեր հզոր ղեկավարների, օրինակ՝ Վազգեն Սարգսյանի, անունը шհ ու սшր սшփ էիր ապրում։
Հիմա այլ է, այլ պայմաններ ու պայմանագրեր են՝ չեմ ցանկանում խորանալ այդ թեմայի շուրջ։ Միայն մի բան կասեմ Ալիևն այնքան խեղ կատակ է, որ չի հասկանում, երբ ծшղրnւմ է մեզ նաև ծшղրnւմ է իր ընտանիքը, մասնավորապես իր տատիկին, քանի որ նրա տատիկը հայ է եղել, իսկ ավելի կոնկրետ՝ սիսիանցի։
Շատ բան կա գրելու,սակայն ուզում եմ եզրափակել միտքս նրանով, որ եթե Ալիևը չունենար հայ համախողներ մենք չէինք ունենա այն ինչ ունենք այսօր։ Ինչպես կասեր Գարեգին Նժդեհը՝ «Մեր դժ բшխտությունն այն չէ, որ աշխարհում կան թուրքեր, այլ այն, որ կան թուրքանման հայեր»։
Հանգիստ նստեք տեղներդ, ես կարողացա ամենասուր ու ամենախոցելի թեմայի վերաբերյալ պատասխան տալ մեր թշնամուն։
Մոդել Անիտա Հարությունյան